Augustus is een maand gevuld met herinneringen aan gebeurtenissen van en met Pa uit 2014.
Een rollercoaster aan gebeurtenissen die begon op 11 oktober 2011 toen er
Asbest/Longkanker werd geconstateerd bij Pa. Dan krijg je een vrachtlading aan prikken en porren wat leidt tot de eerste chemo op 27 februari 2012... tussendoor doen we dan nog ff een staaroperatietje en ergens eind 2013 krijg je dan te horen dat t niet meer goed gaat komen. Tot zover de droge feiten.
Dan begint 2014...
Pa heeft pijn in zijn donder en het lopen gaat minder en uiteindelijk ook het autorijden is niet meer verantwoord door de staar. De auto wordt ingeruild en op 2 mei 2014 is Pa de eigenaar van een 4 wiel scootmobiel.
Anni krijgt zelf nog even op 18/19 mei een herseninfarct tussendoor (zonder noemenswaardige gevolgen op dat moment)
Pa krijgt toch nog een 2e staaroperatie op 3 juli 2014 en er wordt een nieuwe bril aangemeten.
Pa scheurt een tijdje rond in dat ding, helemaal blij dat hij eindelijk weer mobiel is en zelfstandig naar buiten kan en dan ist 22 juli, een zomerse dag wanneer Pa belt:
Hé pa!
..ehm nou ik ben niet je pa....maar ik ben wel bij hem...
niet schrikken maar hij is gevallen met de scootmobiel....hoek Grindweg/Duivenpadgasp-emoticon
Terwijl de goede man zegt: we hebben voor alle zekerheid de ambulance gebeld...hoor ik de sirenes.... dus ik zeg: ik hoor de ambulance, ik kom eraan!
Anita was er ook dus we springen in de auto en scheuren de wijk uit...2 minuten later arriveren we bij de ambulance, pa en 2 behulpzame mannen.
Pa heeft pijn in zijn rechterschouder en kan niet op zijn rechterbeen staan...
Pa verdwijnt de ambulance in voor nader onderzoek..
Anita maakt de uiterst slimme opmerking: hebbie de frituurpan uitgezet??? gasp-emoticon ehmmm neuh... met gillende bloedspoed weer naar huis gescheurd, pan uitgeknald en weer terug...en daar staan we dan.. wat moet je nou met die scootmobiel want dat hij er zelf nog op naar huis kan rijden is uitgesloten...
Pa met de ambulance naar het ziekenhuis, Anita op de scootmobiel naar moeders en ik in mijn karretje erachter aan....
Moeders ingelicht, zoals gewoonlijk ijzig kalm, ff omgekleed, Anita afgeleverd bij haar auto, Gibbs uitgelaten en naar SEH...
Na een infuusje, zuurstof, wat foto's van schouder en benen is het resultaat... arm uit de kom... benen oké niets gebroken..
En tóch vind ik pa zijn rechterpols er niet fijn uitzien, er zit een deukje in zijn arm met blauwe plek een centimeter of 5 boven zijn hand... ik sta erop dat er nogmaals een foto wordt gemaakt en jawel: gebroken pols
20.45 Gipsje eromheen...bedje opgemaakt, afdeling Chirurgie.....morgen 15.30 bezoekuur
Hoogstwaarschijnlijk heeft pa een black out gehad want niets wijst erop dat hij heeft geprobeerd de val te breken.
29 juli 2014
Gister 'ff' pa verhuisd van het ziekenhuis naar het revalidatie centrum hier om de hoek.
Eerst nog ff naar de oogpoli (controle na staaroperatie) om 10 en dan om 11 in Humanitas.
Dus Anni om 09.15 richting zknhs, tassie inpakken, pa ophalen om naar de oogpoli te gaan.
09.20 belt pa dat hij al op de oogpoli is dus gelijk door daar naar toe.
10.45 loopt verpleegster van de afdeling binnen mét ingepakte tas, ze
willen erg graag van hem af...de afgelopen week is een drama geweest, pa was erg lastig vonden ze want pa kan nl niets zelf, pa moet om de haverklap plassen, kan nergens zelf bij en is afhankelijk. Bovenlijf pijn, linkerarm werkt niet naar behoren, rechter in het gips en zelfstandig staan kan hij ook niet laat staan lopen. "Wat wilt U nu weer???" Begrip is ver te zoeken daar.
Pa is de rolstoel-taxi gezet en ik naar Humanitas waar moe al stond te wachten.
Bij aankomst heeft pa een schitterend uitzicht én een bed. punt.
Pa kan niets, lezen gaat niet want zijn ogen zijn nog niet goed genoeg zonder bril, over 2 weken kan hij een bril gaan halen. Dus moet er een tv komen mét koptelefoon anders heeft zijn kamergenoot last van het geluid.
Hoppaaaa naar Correct, tv én koptelefoon binnen no time gescoord.
Pak je die tv uit...géén antennekabeltjes, dus ff terug naar Correct (die dingen zitten er niet standaard meer bij blijkbaar) Terwijl ik bij Correct sta belt moe: techn. dienst is er bij en heeft kabeltje) Anni weer trug... nog tussendoor Gibbs uitgelaten en ventilator voor pa meegenomen.
Koptelefoon aansluiting klopt niet volgens techn. dienst dus Anni terug naar Correct... mannetje erbij, kijk mevrouw...past wel... mannetje heeft gelijk, Anni weer terug naar pa.
Koptelefoontje aangesloten...geen geluid.... apparaat laadt niet op, Anni terug naar Correct....
Mevrouw er zitten verkeerde batterijen in deze zijn niet oplaadbaar...*zucht* (blijkbaar de oplaadbare van de ab verwisseld met die van de koptelefoon)
Stop er dan ff oplaadbare in, kijk of dat ding t doet want ik kom geen 5e keer meer terug...
Oplaadbare erin, nietssss...(realiseer me nu dat die misschien eerst hadden moeten opgeladen)
Néé mevrouw dit was de laatste, ja we hebben er nog wel 1 á 300-zoveel euries... NOU dát dacht ik niet! Geld terug, naar moe om pa zijn oude koptelefoon (met ruis) thuis op te halen..
Bij pa nog ff koptelefoon geïnstalleerd. Pa aan zijn medicijnen geholpen want apotheek had op de doosjes gezet 'zo nodig' terwijl bij pa 'zonodig' niet geldt maar standaard is... maar ja dokter niet meer in huis dusssssss *zucht*
Meiden zijn daar allemaal erg vriendelijk en behulpzaam (tot nu toe) Pa om 19.30 een oxazepammetje gegeven zodat hij weer rustig werd...hij miste zijn dosis al van 1300 dus zat te stuiteren van de pijn in zijn stoel....
Ik geloof dat Pa iets van 3 of 4 dagen dáár was toen we beseften dat dit eigenlijk geen doen was, de mate van betere verzorging dan gewoon thuis was niet volgens onze verwachting.
Pa deelde 1 kamer met andere man, verplicht aan tafel eten, drukte om hem heen, pijn, wachtend op hulp, niet zelfstandig en helder van geest dus lijdensweg maximaal..... en dus...hóp! met gierende banden naar huis.
Pa weer gewoon thuis weliswaar met ziekenhuisbed maar eigen omgeving.
Op 3 augustus is de trouwdag van Pa & Moe (1960)
Op 5 augustus mocht het gips eraf.
Ondertussen gaat Pa achteruit, heeft veel pijn dus de morfine gaat omhoog.
Op 15 augustus sluit Pa zijn ogen.
Op 20 augustus is het afscheid.
Op 31 augustus is hij jarig.
Wát mot je nou met zo'n maand?
Moeders is inmiddels bijna 86, doet t nog best goed, is redelijk zelfstandig maar geheugen wordt wat slechter en ze is regelmatig bezig met Pa en de emoties komen los door het besef dat ze zich bepaalde dingen niet meer kan herinneren.
Het gemis blijft, ik voel alleen maar liefde zonder verdrietig te zijn maar ben er wel mee bezig met name door moeders... wij bellen iedere ochtend om 8.10 om te kijken of we beiden weer wakker zijn geworden. We weten beiden welke dag het is, we hebben het er al over gehad om er gewoon over te praten maar toch doen we t niet, we hebben het er niet over. Stél dat moeders het nét ff niet in de gaten heeft, moet ik haar dan helpen herinneren dat het haar trouwdag is...of één van de andere dagen? Dat blijft dus een tweestrijd. Vanochtend zei ze 't was gister onze trouwdag'... ja mam, ik weet t. We hebben het er ff over gehad...ik hoop dat ze vandaag doorkomt zonder verdrietig te worden maar ik weet ook dat het tevergeefs is. Augustus is gewoon een emotionele kutmaand voor haar. Ik hoef ook niet naar haar toe want dan is er niets aan de hand...koetjes en kalfjes. Moeders doet t alleen, wil mij niet 'lastigvallen'.
Das kut, ik wil er voor haar zijn, wil dat ze weet dat ze haar ei kwijt kan, ik weet ook dat ze het niet gaat doen want ik herken t, ik doe het zelf ook.
Dus we modderen maar wat aan.
Reacties
Een reactie posten