Tijd

Wat is dat toch met tijd?
Alles mot ik tegenwoordig plannen, tijd om bij te komen, tijd om op te laden, tijd om sociaal te zijn, tijd voor de hulpen aan huis, tijd tijd tijd...gék word ik ervan. Agenda staat vol met 'moet'-afspraken, je kent ze wel de verplichte figuren, nivootje gezondheid. Artsen, rust en hulpverleners én daarnaast een paar sociaal leuke afspraken. Maar het blijven tijdslurpers. Ieder moment dat ik niet thuis ben vreet energie. Zo werkt dat in mijn tegenwoordige tijd of beter gezegd het werkt niet. Ik moet sociaal zijn want écht waar het is leuk hoor! maar het vreet tijd/energie.
Dus als dan een dag of 10 geleden Miel, directeur van Stichting Topsport for Life belt met het verzoek om zaterdag 8 maart 'ff' met Alice af te reizen naar Het Noordbrabants Museum in Den Bosch om Tandem for Life te vertegenwoordigen omdat Miel zelf verhinderd is dan mot dat maar. 
Tandem for Life is samen met nog 7 anderen uitgekozen en hebben hierdoor een ereplaats verdiend in de gister geopende tentoonstelling 'Doorzetters' en daarvoor moeten er foto's en een video gemaakt worden... 
Dat 'mot' in mijn wereld want goed doel, Tandem for Life heeft Etappe 10 van de 24 aan mij opgedragen en om zo donateurs binnen te hengelen voor de zieke gasten van Stichting Topsport for Life.
Alles voor het goede doel om mensen met een levensbedreigende ziekte én hun naasten nú te laten genieten van de tijd die hun rest.
Dus dan word Anni ff doodongelukkig want de zorgvuldige planning ligt op zn gat. Tijd!
Het verschuiven is zo gedaan maar er verdwijnt wel een rustmoment uit mijn agenda, die impact is wat groter.
Maar das dan weer een probleem voor later.
Voor nu motten Anni & Alice over 3 dagen in Den Bosch staan. Gaan we doen! roept Anni...ondertussen stuitert de hersencel alle kanten op...hondje Gibbs mot mee die ken niet meer alleen blijven, hij zit nu in de "paniek! ik ben zo goed als blind, laat mij niet alleen, waar ben ik?-fase" en heeft sinds een week een buggy. Eten en drinken voor ons mee, tomtom instellen & route van tevoren bekijken op Maps, wat trek ik aan, hoe laat mot ik op, hoe laat naar bed, hoe laat weg... tijd tijd tijd...
Uiteraard slaapt Anni onrustig, is een wekker overbodig want om 2.20 is dit wijffie alweer wakker *zucht* en dan mot de dag nog beginnen.
Tomtom zegt tegen AnniAnni je doet er een uurtje en nog wat over...naar de naastgelegen parkeergarage...das mooi. AnniAnni doet een voor haar tegennatuurlijke move en luistert naar Tomtom. Domdom een kwartier later dan gepland rijden we de parkeergarage in...tijd tijd tijd.
Anni's hersencel is dan al de weg kwijt in de onbekende garage. Dan krijgen we nog het geklooi om de GB '25 (Gibbs Buggy '25) uit te vouwen, hondje erin, handtassie in t vakkie onder Gibbs zn billen, water mee... GB '25 voorop Anni erachter en Alice achter Anni, hand op mijn schouder en in polonaise op zoek naar de lift. drempeltje, deurtje, direct daarachter links de lift, schuifelschuifel de lift in, past psies...keuzeknopjes naar de uitgang: 1 of min 1... húh? Wij willen naar Nul. Uiteraard knopt Anni het verkeerde drukkie in. Andere drukkie ingeknopt en hóp door naar de uitgang aan de Waterstraat...en dan blijkt na het openen van de buitendeur dat er alsnog een trap genomen mot worden...Zeldzaam handig met een HiB (Hond in Buggy) en Alice.
Na wat gehannes komp alles goei, we staan gelijk voor de zij-ingang van Het NoordBrabants Museum en worden door de beveiliger naar de juiste deur geleid. Het museum is op dit tijstip nog dicht dus erg dankbaar voor de hulp anders had Anni niet geweten welke deur we hadden motten hebben.
Alice had al verteld dat ze wat anders aan most voor de fotosessie maar nu bleek dat er een heuse styliste hiervoor aanwezig was!
Mijn oog viel gelijk op een flamboyante blouse en dat was ook wat Maud, de styliste, voor haar in gedachten had...wat Anni niet aan zag komen was de trainingsbroek...Anni's celletje kon dat niet helemaal verwerken...met een schuin oog op de uitgestalde schoenen zag ik een stel mooie pumps staan in dezelfde kleur als de broek...'ohhh die gaan erbij! Hmmm oké geinig...' denk ik... Anni trekt wit weg wanneer de zuurstokroze met blingbling Crocs mét hakken aan de voetjes van Alice worden geschoven....
Op de vraag van Maud 'én? vind je t wat....?'
Kan ik alleen maar stamelen: bijna 60... 'jij hebt er verstand van, ik ben niet meer van deze tijd'...
Anni verdwijnt in haar hoofd... Assepoes en haar glazen muiltje die de aftocht blaast in haar Pompoenkoets...die ken Alice wel op dr buik schrijven Alicepoes komt nooit die Micrakoets in op haar Zuurstokroze Croc aan haar voetje...en de Prins pleurt te barsten over de achtergebleven Croc...
Alicepoes wordt overhandigd aan de fotograaf Rob, Rob is een jonge joviale gast... nadat Alice op haar podiumpje van 2 voeten breed is gezet worden er heupjes naar voren, beentje naar achter, kinnetje naar beneden, handjes op stok links, rechts, voor, achter gevraagd en Alice luistert als geen ander, ik hoor Rob niets anders dan 'goed! 'já zó!' 'geweldig!' roepen.
En ik kan mijzelf niet anders dan gelukkig prijzen dat Alice daar staat en niet ik.
Alice doet het zó goed op dat smalle verhoginkje... en Anni.. Anni staat met beide voetjes op de grond, heeft al 2x haar mobieltje op de grond laten donderen en krijgt het voor mekaar om de BG '25 met hond en al om te laten flikkeren. Tóp!
Godzijdank is het geen serieuze maar een vrolijke boel met al die jonge mensen...humor nivootje redelijk laag en dus helemaal in ons Rottûrdamse straatje!
Jochem verschijnt ter tonele, Jochem is de man die het filmpje gaat opnemen.... we verschuiven naar de de volgende locatie... inmiddels is het museum open en komen er regelmatig bezoekers voorbij lopen. Anni mot ff tijd voor zichzelf, zoekt een rustig plekkie mét stoel want stalpoten benne al aanwezig, kont mot ff rust, hoofd ook dus uit de loop met t Gibbsje en met Alice in het zicht. Alice doet waar ze goed in is...lekker ouwehoeren met de medewerkers.
Een tennisscheidsrechterstoel staat te wachten op Alice, ik hou mn hart vast hoe ze die stoel gaat beklimmen met haar muiltjes...
Rob zet Alice ff goed op haar stoeltje, Yvonne, de medewerkster van het museum, stelt de vragen en Jochem maakt de opnames, Alice is de filmster:
Alice staat midden in het leven, het blinde leven is niet makkelijk maar ze vindt kracht en inspiratie in het geloof. Alice is moeder van een dochter en oma van 2 kleindochters.
Na jarenlang klooien is zij één voor één haar ogen verloren door kanker en recent volledig blind geworden en heeft in 2024 een herseninfarct gehad. 
Anni sleepte haar mee naar het midweekje Ameland georganiseerd door Topsport For Life, maakte kennis met de gasten en vrijwilligers en raakte hierdoor zo geïnspireerd dat ze nu
zelf samen met Miel op de tandem stapt om in 24 etappes van Eindhoven naar Gandia in Spanje de fietsen.
Geld inzamelen/donateurs werven zodat de Stichting mooie evenementen kan organiseren voor hen die nú ziek zijn en nú nog kunnen genieten. De tijd dringt.
Alice kijkt tegenwoordig met haar hart.

De opnames benne gemaakt A & A benne gesloopt dus wij trekken aan onze stutten. Linea recta trug naar de garage, Anni klautert met de GB '25 t trappie weer op, samen met Alice, buggy deurtje en deurtje deur... doet ff parkeerkaartje afrekenen en in polonaise weer naar t Micraatje...
Hé El...die Bossche Bol kennen we op onze buik schrijven hoor, die gaan we nie meer halen Anni is gesloopt & óp... Alice vind dat ook een wijze beslissing, ze is er hetzelfde aan toe als ik. Het zal de leeftijd zijn.
Anni is natuurlijk weer t otootje kwijt...ff vergeten dat we niet op 1 of min 1 stonden maar wat verdiepingen hoger. Blij dat ik dan Alice bij me helpt die helpt met zoeken en weet dat we op 5 motten zijn. Het hele gedoe van t otootje inpakken begint weer van voren af an. Alice zít! Chéck! Tassies uit mandje, handtassie eruit, Gibbsje op de achterbank in zijn eigen gordel, GB '25 inklappen en in de achterbak...chéck! Anni raakt weer in paniek 'waar ist kaartje?'
Dat had Alice...mooi chéck!
Tijd om met gierende banden weer richting 010 te sjezen. Halleluja 13.30 uur, nét op tijd thuis om de wielerwedstrijd Strade Bianche te kijken....Anni lag die avond om 7 uur in dr nest dromend van zuurstokroze Crocs. Alice bleek direct na thuiskomst al plat te zijn gegaan...
Waar is de veerkracht en energie gebleven?
Waar is de tijd?