Ik ben niet ziek, niet ziekziek, niet verkouden of misselijk, geen buikpijn.
Momenteel ook geen ziekenhuisperikelen maar helemaal jofel ben ik niet.
Geen koppijn maar wel 'ziek' in mn kop. Dat dan weer wel.
Er is hoe dan ook wat definitief beschadigd na mn herseninfarct.
De chaos in mn kop zie je niet aan de buitenkant.
Dat ik ouder word is zichtbaar aan de buitenkant.
De achteruitgang in mn kop merkte ik alleen.
Inmiddels is de rek er finaal uit bij Anni.
Ik moet mijn kop rustig krijgen, de druk mot ervan af zodat ik straks niet ineens weer in het ziekenhuis lig met een ontploft hoofd...
Anni realiseerde zich dat van de week ineens... na een kutweek of liever gezegd midden in een kutweek/periode waarbij het doorhobbelen noodzakelijk was.
De rustpunten niet aanwezig én door mijzelf opgelegde 'afspraak = afspraak' ténzij ik écht ziek ben-instelling...
Dat voert de druk aardig op int koppie... en dan 'ah joh Anni, donderdag hebbie rust, ff doorbijten' ff vergetend dat het om mijn hersenpan gaat die onder druk staat. Als die weer een tikkie krijgt...heb ik straks iemand om me heen die me water komt geven... néé dank U
Mijn weekindeling momenteel:
Iedere maandag de ergotherapeut of de begeleidster NAH, dinsdag boodschappen met moeders (86) en prakkies koken, woensdag huishoudelijke hulp en prakkie samen met Alice, zondag vaak Sjonnie hier op de bank.
Voorheen stond de wekelijkse afspraak met Anita op de planning maar door mijn beperkte energie en diverse andere oorzaken is het nu ook geen hele dag meer de hort op maar beperkt tot wat uurtjes bakkies leuten op een dag ergens tussendoor...
Dát is tegenwoordig mijn normale week...verplichte afspraken met instanties te wijten aan mijn gezondheid én ter bevordering van mijn gezondheid en 2 sociale leuke dingen.
Verder zit ik in stilte thuis met tv, laptop, geen direct menselijk contact om tot rust te komen. Muziek kan ik alleen handelen nádat ik tot rust ben gekomen, gordijnen benne dicht omdat het daglicht te fel is...en alst een hele drukke periode is heb ik ook nog oordoppen in omdat ik de buitengeluiden niet kan verdragen.
Waarom leg ik mij dan zelf de 'afspraak = afspraak op'?
Ik vind het namelijk énorm irritant wanneer er een afspraak uitgesteld 'ik ben ff wat laterrrrr' of afgezegd wordt. Ik wil dat gevoel niemand anders aandoen.
Misschien dat de anderen minder last hebben van een gecancelde afspraak maar bij mij is de impact gróót.
Het maakt niet uit wat de reden is, ik snap het allemaal.
Dat neemt echter niet weg dat ik voorbereidingen heb getroffen, tijd voor jou heb gemaakt in mijn toch al zo broze agenda, energie heb 'gespaard'.
Ik zal t ff uitleggen.
Mijn normale agenda zoals hierboven is eigenlijk al te druk voor mijn hersenpan en energiepeil...alle extra afspraken zuigen me verder leeg, hoe gezellig ook... want 'ja maar daar krijg je positieve energie van' werkt wél (soms) door in mijn kop op het moment zelf maar het lijf heeft daar schijt an, die merkt niets van die positieve energie en staat na jouw vertrek samen met kop in (zoals ik het noem) standje apathisch dát heb ík dus over voor een sociaal gezellig samenzijn met jou.
Anni mot tegenwoordig alles plannen om te voorkomen dat ik dingen vergeet of dubbel doe wat extra energie kost...bv 2x per week naar de winkel...waar ik voorheen gewoon in de auto stapte en van hot naar her reed om hier een pakkie boter en daar een boterham te halen moet nu alles in 1 sessie.
Dus... als jij komt op vrijdag dan zorg ik dat dinsdag de benodigde boodschappen in huis zijn, als je blijft eten dan heb ik donderdag (mijn normaliter rustdag) al voorbereidingen getroffen voor het eten zodat ik energie overhoud op de dag zelf. Ik ga op tijd naar bed, laat op tijd t hondje uit en de huishoudelijke taken zijn óf al gedaan óf doorgeschoven naar een andere dag. Ik heb afspraken geweigerd omdat jij in mijn agenda staat.
Jij zegt af: ik zit met een baal vreten & mijn weekplanning ligt overhoop.
Drama?! Jep...in mijn wereld wel, ik hou rekening met jou en jij dus niet met mij.
Ik had voorheen al een hekel eraan als ik zat te wachten en je kwam wat later zonder het te melden of op t moment dat je hier had motten zijn belde: ben ff wat later...sta nog...blablabla... Hé hoe onbelangrijk kun je een mens zich laten voelen? Hoef je met mij geen rekening te houden? Tel ik niet mee?
Ik ben minder sociaal, kom minder buiten, geen avondactiviteiten meer, de drukte ontvlucht ik, teveel geroezemoes trek ik niet meer...allemaal onderdeel van de neurofatigue na mijn CVA.
Ik moet voor een drukte activiteit ruimschoots van tevoren en erna een rustperiode plannen...het gewone leven om mij heen gaat echter door en verstoord mijn planning waardoor ik constant achter de feiten aanren ondertussen mijzelf voorbijlopend. Gevolg is dat ik dingen, afspraken en woorden vergeet en dingen kwijt raak of spul uit mijn handen laat flikkeren, duizelingen krijg en het janken mij nader staat dan het lachen.
Klein voorbeeldje, waarom ik om 04.54 dit schrijf, is dat een buur hier ergens in de flat besloot dat voor het slapen gaan om 00.17 het noodzakelijk was nog ff wat vast te timmeren...dan gaat Anni dr kop ratelen en dat stopt alleen als ik iets ga doen, zolang ik in mn nest blijf liggen stopt die hersencel niet met stuiteren.
Dusssssssssssss.... Anni is al gestopt vreetfeessies en met avondactiviteiten mede ook het feit dat bij mij al jaren na 1300 mijn energiepeil daalt, om 1430 ik een wegtrekker krijg en tegenwoordig zit ik al om 1900 naar de klok te kijken omdat ik naar mn nest wil.
Ik verdwijn langzaam uit het sociale circuit zeg maar, kwestie van keuzes maken om de rest van de week enigszins ietwat overeind te blijven.
Das niet leuk, het doet pijn, ik wil de hort op, bakkies doen, shoppen, ouwehoeren met deze en gene... zoals voorheen mensen ook helpen met een ditje of datje... ik kan het niet meer... ik heb genoeg an mezelf & moeders, kheb tegenwoordig zelf hulp nodig.. en dan ist logisch dat er wat mensen om je heen geruisloos verdwijnen.
Ik laat vandaag de Zesdaagse in Ahoy ook los...voorheen 5 avonden en 1 middag aanwezig vanaf het moment dat de deuren opgingen tot sluit....héérlijk! Waar een ander naar de kroeg zou gaan...kwam ik daar oude bekenden tegen.
Beetje hangen op t middenterrein, kletspraatje hier en daar, leuk!
Vorig jaar ben ik weken/maanden bezig geweest om bij te komen. Dus dát ging ik niet meer doen!
Ik had wel toegezegd vanavond met vriendin Anita mee te gaan...het was van de week al duidelijk dat ik het toch niet zou trekken... en nu zie je, zit ik al dik 4 uur wakker te zijn... als ik met 3 uurtjes slaap 5 avonden de hort had op gemotten ... gaat um niet worden nie.
Een dikke 40 jaar terug kwam ik voor het eerst met mijn Pa in Ahoy terecht en wanneer er Zesdaagse was...was ik erbij, heel het jaar zakgeld spaarde ik op om daar naar toe te kunnen... 10 jaar na mijn Pa zijn laatste Zesdaagse haak ik nu ook af.
Zondagmiddag, Ahoy op Zondag ben ik er wel bij.
Dát ken net want de week erop ga ik met moeders een hele week vakantie vieren, een hele week zonder afspraken!
Ik ben nog steeds niet zielig, heb geen pijn maar het blijft gestaag allemaal minder worden.
Zolang mn stembanden het nog doen, prakkies kan koken en ik verhaaltjes kan schrijven heb ik niets te klagen.
Wilde jullie alleen een kijkje geven in hoe het werkt en niet werkt bij mij en vertellen waarom ik af en toe wat stil & onzichtbaar ben.
Reacties
Een reactie posten