23 januari 2019 Thoraxwandresectie-dag

Mot nog ff mn verhaaltje over mijn ziekenhuisperikelen kwijt...langzaam dalen alle belevenissen neer in mijn morfinebrein.

Het verhaal begint met mijn opname op woensdag om ff voor 8, ik moet mij melden op de 5e etage waar een ontzettend vriendelijk en wakkere mevrouw mij en moeders welkom heet. Of we nog even willen gaan zitten want wij zijn natuurlijk een kwartier te vroeg. De mevrouw checkt alvast mijn oren en nek, want: géén sieraden! Ik heb mijn ringen nog om, de trouwring van pa aan mijn duim en de as-ring met pa om mijn ringvinger.

De vrouw zegt de ringen moeten ook af, zij ziet mijn gezicht en vraagt vervolgens 'of zijn ze speciaal, wil je ze omhouden?' Terwijl ik heftig ja knik, hoor ik moeders zeggen 'néé die moeten áf! Want in moeders wereld zijn regels regels. Punt.

Ik leg aan de mevrouw uit wat deze ringen voor mij betekenen.

De mevrouw zegt 'wacht even ik ga zien wat ik kan doen' en even later komt ze terug. U mag ze beiden aan 1 vinger doen, aan de hand waar geen infuus in komt, dan worden ze afgeplakt met een pleister. Tóp!

Ik blij want ik had verwacht een strijd te moeten leveren want voor mij part hadden ze de ringen in een boterhammenzakkie aan mijn grote teen gehangen, pa most mee!

Nu dat dit afgehandeld is, is de afdeling ook klaar om mij te ontvangen, bij het binnenlopen van de kamer zitten 2 dames en 1 heer netjes met hun dienbladen aan tafel te ontbijten, naast hun de verpleegster achter de kar met pc.

Mevrouw Vis, hoe gaat het met de ontlasting? Meneer van Berkel, komt het bij U al een beetje op gang? Mevrouw Soares begint het al vaste vormen aan te nemen??

Ondertussen zitten de 3 heerlijk te genieten van de verse bammen en de bakkies leut en het wel en wee te bespreken van de darmflora...

Ik krijg het bed bij het raam, altijd fijn naar buiten kijken.

De instructies: sieraden af, nog ff plassen, blauwe Pyjama-Jas met 92 drukkertjes an, broek uit en in bed!

Oké.
Terwijl ik bezig ben mijn shirt uit te doen, de verpleegster een begin maakt met alle drukkertjes dicht te doen, roept moe: broek uit! Já hó! Rustig ff. PJ gaat aan en moeders roept: broek uit! Jáháááá! Ik ga op t bed zitten met mijn mooie blauwe PJ, broek uit en onder de dekens… nog geen 2 seconden later roep ik: ik most nog naar de plee!!!  Mijn kop kan nerveuze moe ff niet handelen en zo raak ik in de kluts. Ken ik verdomme mijn nest weer uit met een PJ, je kent ze wel 92 drukkertjes maar allemaal op je schouders en 1 in je nek…. Was t nou echt teveel gevraagd om er nog 4 op de kontkant te naaien??
Dusssssssss schuif ik t nest uit, hand naar achter om t stoffie bij mekaar te houden en schuifelend naar de plee en terug.
Als ik weer onder de dekens lig mag ik ook gelijk weg naar de OK…. Moeders mee, van de 5e naar de 1e, gangetje door met fijne ramen aan 1 kant en na 20 meter zegt de bedbestuurder: hier mogen jullie afscheid nemen. We krijgen onze privacy, moeder leunt voorover, kus, sterkte, ja, tot straks, oké, hou je taai, is goed, later…..ik kijk de gang in en zie moeders weglopen, moeders met dr tassie op weg naar huis met de taxi, in dr up..pffffffffft, dit trek ik ff niet…
MEVROUW! …
Hóppaaaaaa net op tijd, niet janken ..já??? We geven u lekker wat warme dekens en dan mag U naar binnen.

Ik lig in de, hoe heet dat… die ruimte waar je uitslaapt maar ook wordt voorbereid… nou daar dus.
mevrouw …jáhaa? Ik ben Sylvia, hallo Sylvia…ik ben Anni…
De hele voorgeschiedenis word doorgenomen, allergie: penicilline en pleisters, kanker, chemo, schrompelnier, geen baarmoeder meer, 1 eierstok over, CVA, GBP…
Oké! we gaan een infuusje inbrengen…
Krijg ik er al de pest over in 'infuusje' alsof een infuusje minder vervelend is dan een infuus. En ik ken t op mijn vingers natellen dat t niet goed gaat. Op t moment dat ik meld dat er in mijn handen geprikt moet worden omdat ik in mijn armen niet te prikken ben zie je de paniek in de ogen verschijnen. Maar dat doet meer pijn dan in uw arm hoor… Jóh! Écht? Heb ik net niet met jou mijn hele verleden doorgenomen? Zou ik dat niet weten? Zou ik het voor de lol doen? Nee kút! Ik ben niet te prikken in mijn armen door de chemo. Ist erg lastig te begrijpen? Maar uiterlijk blijf ik kalm en ik wacht geduldig af tot het wicht verkeerd prikt, nog een beetje graaft en draait en ik het bekende 'oeps' hoor… even mijn collega halen, ze loopt weg, het naaldje bungelt in mijn hand… húh?
Collega komt terug en stelt de overbekende vraag: zullen we toch even Uw armen proberen?
NÉÉ! HANDEN! Ik zie haar flauwe denigrerende glimlach veranderen in een beledigde, nóu het was maar een vraag!?
Ik ben al te vaak mis geprikt, met mijn vinger wijzend naar t bungelende naaldje. Pleurttyfstraaltop denk ik dan.
Oké ik ben geprikt, uiteraard in mijn rechterhand, ik ben rechts…daarom wilde ik links maar ja hé?! Iedereen moet t leren…

Nou in de OK lopen er een stuk of 8 mensen rond, van links naar rechts, hallo mevrouw, ik ben Willemijn. Dag Willemijn, ik ben Anni, hallo mevrouw, ik ben Pieter, hallo Pieter ik ben Anni…mevrouw ik ben Manouk, hallo Manouk, ik ben Anni… pft…dus ik zeg bij hand nummertje 4: hé dit ga ik niet allemaal onthouden hé?
(dat ik dus alleen weet wie Manouk is de rest van de namen heb ik zelf verzonnen)
Willemijn zegt, nou mevrouw 'even overstappen op het andere bed'. Écht! welke randdebiel dat verzonnen heeft, óverstappen! Kan ik niet gewoon, ff hóp op de grond en hóp t bed weer in…mén wat een gedoe met dat flubberjassie.
Afijn Anni ligt, mevrouw ik ga U zo even een maskertje voor geven en lekker in-en uitademen en aan leuke dingen denken… weet U al iets… ja dat weet ik wel…vakantie…oh? Vakantie waar gaat u naar toe? Kreta, O Kreta ben ik ook geweest… ergens uit de hoek klinkt : KRETA? Er onstaat een gekakel over Griekenland, Kreta, eten, zon, mooie blauwe zee blablabla en ondertussen mag Anni adem in, adem uit…. Maar ik blijf er bij hoor…ogen open…want als ik ze dicht doe denken ze dat ik slaap en dan beginnen ze straks als ik er nog bij ben…poef wég!

Ik lig op de uitslaapkamer na de operatie en van heel, héél vér hoor ik 'mevrouw, word eens wakker!' mevrouwwww...ik voel een hand op mijn arm en hoor mijn naam 'wakker worden', ik hoor ze hoor, écht maar die ogen gaan niet open, ik voel mn wenkbrauwen omhoog gaan maar mn luiken blijven dicht, mévrouww! Já joh! Ik hoor je wel maar ik kan er niet uitkomen, ik doe mn best, ik kom eraan maar t lukt nog ff niet...uiteindelijk zie ik een streepje licht als ik heul, heul hoog mijn wenkbrauwen optil...maar pók! luik weer dicht..nog een keer streep licht wordt feller, pók dicht! Och hemel! tergend langzaam kom ik dichterbij de stemmen, tergend langzaam trekt de dichte mist weg...tot ik andere geluiden hoor behalve 'mevrouw wakker worden!' Pieppieppieeeeeeeeep....Mn oog gaat open en mn oren schieten ook open..maar nog mega versuft hoor ik iemand vragen 'mevrouw wilt U een raketje of een perenijsje'... Húh? Oh ijs! lekker! Hoe weten ze nou dat ik van perenijs hou?

Met enorme inspanning, want een droge plakbek hebbie, hoor ik een kraakstem zeggen 'eer'... je weet tenslotte nooit waar zo'n raketje is geweest 😜

Ik krijg een stokkie in mn handen gedrukt en op de een of andere manier bereikt dat ding mijn mond...lekkerrrr hoorrrr maar nog totaal versuft weet ik toch echt niet wat ik een 2e keer met dat zware ding in mijn hand moet, irritant zeg, ik weet dat ik t moet vasthouden maar allemachies wat is dat zwaar! 'Zal ik t ijsje maar weer meenemen mevrouw van 't Hof? Ik hoor mezelf een bevestigend keelgeluid maken en eindelijk word ik verlost van dat zware ding in mijn hand...pft, eindelijk rust!